Als klein meisje schreef ik in elk vriendenboekje dat ik later juf wilde worden. Met mijn Pabo diploma op zak, kreeg ik op mijn 21e mijn eerste klas. Groep 5. De eerste jaren waren geweldig en alles draaide om het lesgeven! Als enthousiaste beginnende leerkracht merkte ik dat ik het graag goed wilde doen zodat iedereen - kinderen, ouders, collega's - tevreden was. Met als resultaat dat ik vaak het licht uit deed op school en als laatste naar buiten liep.
Als startende leerkracht kreeg ik toen coaching aangeboden en het zinnetje "Liselotte, je werk is nóóit af." is mij altijd bijgebleven. Prioriteiten stellen, grenzen aangeven, nee leren zeggen, een stukje perfectionisme loslaten, en nog meer heb ik in de afgelopen jaren geleerd. Voor mijzelf. Niemand heeft namelijk iets aan mij wanneer ik het overzicht kwijt ben en me uitgeblust en oververmoeid voel. Net als de uitspraak Uit een leeg vat kan je niet schenken.
Na een aantal jaren als leerkracht gewerkt te hebben, wekte de management-kant mijn interesse. Na een managementtraject - voorheen 'de kweekvijver' genoemd - werd ik bouwcoördinator. En omdat ik altijd in de weer was met ICT, softwareprogramma's voor leerlingen en de website van school, werd ik gevraagd of ik de opleiding voor iCoach wilde doen: leerkrachten coachen en begeleiden naar effectief digitaal onderwijs en een visie ontwikkelen op het didactisch inzetten van ICT in de klas. Dit werd mijn specialisatie. Toch bleef de management-kant mijn interesse houden en na het behalen van mijn opleiding Directeur Primair Onderwijs werd ik lid van het management team en deed ik meerdere dagen per week directiewerkzaamheden.
Door mijn brede onderwijservaring ontstaat er vaak snel een klik met de onderwijsprofessionals die ik coach. Dat ik weet hoe het onderwijs werkt, wordt als fijn ervaren en geeft vertrouwen. Ik weet hoe het is om voor de klas te staan en om leiding te geven aan een team. Ik weet hoe druk het kan zijn en ken de valkuilen. Doordat ik deze kennis heb, begrijp ik de onderwijsprofessionals en kan ik snel schakelen in de gesprekken.
In deze tijd - met het huidige lerarentekort - vind ik het erg om te zien dat bevlogen leerkrachten en directeuren zeer regelmatig hoge werkdruk ervaren, stressklachten weg proberen te drukken, uitvallen of zelfs besluiten om het onderwijs uit te stappen. Dat raakt mij diep en zo werd het mijn missie om hier wat mee te gaan doen.
⇨ Ik heb door de jaren heen meerdere goede en hardwerkende collega's zien vertrekken omdat ze geen plezier meer hadden in hun werk of het werk niet meer aankonden.
⇨ Ik zie veel leerkrachten die van weekend naar weekend leven en de weken tellen totdat het weer vakantie is om dan eindelijk bij te kunnen tanken.
⇨ Ik zie dat het bord van de leerkracht steeds voller is komen te liggen, waardoor de focus op het lesgeven meer naar de achtergrond geschoven lijkt te worden.
⇨ Ik zie directeuren die met alle liefde de leerkrachten willen zien, horen en begrijpen maar daarmee aan het worstelen zijn omdat zij ook de verantwoordelijkheid hebben voor de school én de organisatie.
⇨ Ik zie de passie en de liefde voor het vak weggedrukt worden door werkstress. Hoe lang kan je al die ballen in de lucht houden?